سواپ در فارکس به چه شکل عمل می‌کند

در سواپ ارزهای خارجی، طرف‌های معامله مقدار معین‌شده را در دو ارز مشخص مبادله می‌کنند. به عنوان مثال، یک طرف ممکن است ۱۰۰ میلیون پوند بریتانیا دریافت کند، در صورتی که طرف دیگر معامله، ۱۲۵ میلیون دلار آمریکا دریافت می‌کند. این نشان می‌دهد که نرخ تبادل پوند بریتانیا به دلار آمریکا (GBP/USD)‌ در آخر قرارداد، برابر با ۱.۲۵ است. به هنگام اتمام معامله، این مبادله دوباره در همان نرخ قبلی، یا در نرخ کنونی، و یا در نرخی که از پیش تعیین شده است صورت می‌گیرد.

سواپ در فارکس و نرخ تبادل

بسته به قراردادی که بسته می‌شود، سواپ در فارکس می‌تواند ده‌ها سال به طول انجامد. بنابراین، در طول مدت قرارداد، نرخ تبادل لحظه‌ای جفت‌ارز می‌تواند به هر شکلی که می‌خواهد تغییر کند. به همین سبب، موسسات مالی از سواپ در فارکس بهره می‌برند. این موسسات می‌دانند که چه میزان پول دریافت می‌کنند و چه مقدار را باید در آینده پرداخت کنند. اگر نیاز باشد که ارز خاصی را استقراض کنند، و انتظار داشته باشند که ارزش این ارز در آینده افزایش پیدا کند، انجام سواپ به آن‌ها این امکان را می‌دهد که در بازگرداندن مبلغ استقراض شده، به آن‌ها کمک شود.

سواپ در فارکس به صورت ضربدری

سواپ ارزهای خارجی، معمولا در فارکس به صورت ضربدری (Cross Currency Swap) انجام می‌گیرد. سواپ ضربدری همانند سواپ عادی است، با این تفاوت که دو طرف معامله نرخ بهره ارزهای معامله‌شده را نیز به یکدیگر می‌پردازند. بنابراین، سواپ در فارکس می‌تواند شامل پرداخت نرخ بهره نیز بشود.

این نرخ بهره می‌تواند به روش‌های گوناگونی پرداخته شود. هردو طرف معامله می‌توانند نرخ بهره را به صورت ثابت (fixed) یا متغیر (floating) پرداخت کنند. همچنین یک طرف معامله می‌تواند این نرخ را به صورت ثابت پرداخت کند، در حالی که طرف دیگر آن را به صورت متغیر پرداخت می‌کند.

علاوه بر محافظت معاملات در برابر نوسانات نرخ تبادل، این نوع سواپ ارزهای خارجی به وام‌گیرندگان کمک می‌کند که با نرخ بهره پایین‌تری به استقراض یک ارز مشخص بپردازند.

مثال در دنیای واقعی

شرکتی را در نظر بگیرید که دلار آمریکا دارد و به پوند بریتانیا احتیاج دارد، تا بتواند یک پروژه را در بریتانیا راه‌اندازی کند. در همین حین، یک شرکت بریتانیایی به دلار آمریکا احتیاج دارد تا بتواند در ایالات متحده سرمایه‌گذاری کند. این دو شرکت از طریق بانک‌های خود با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند و بر اساس توافق، هر دو به مقدار پولی که احتیاج دارند بدون دریافت وام از بانک، دسترسی پیدا می‌کنند. این کار سبب می‌شود که این دو شرکت، نسبت به زمانی که از بانک وام دریافت می‌کنند، نرخ بهره کمتری بپردازند. سواپ ارزهای خارجی در ترازنامه شرکت‌ها پدیدار نمی‌شود، در حالی که اگر این وام از بانک دریافت شود، باید در ترازنامه ذکر شود.